Κάπου υπάρχει ένα νησί...

Κάπου υπάρχει ένα νησί...
Κάπου υπάρχει ένα νησί....

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2016

Δυστυχώς δεν ήταν σκύλοι.


Με αφορμή αυτό το άρθρο:

Die Welt: Η Ελλάδα χρωστά στη Γερμανία με βάση έρευνα Ρίχτερ 

Υβριστές κι αμετανόητοι οι φονιάδες. Ξαναβγάζουν απ’ τους τάφους τους νεκρούς μας και τους πυροβολούν. Νεκροί που κείτονται χωρίς δικαίωση, χωρίς ανάπαυση  για 71 χρόνια.
Άνθρωποι σκοτωμένοι, καμένοι, ξεκοιλιασμένοι, μισερωμένοι από πάνοπλα χέρια εισβολέων που έπεσαν στην πόρτα μας απ ’τον ουρανό.

Άλλοι νεκροί στην προσπάθεια τους να υπερασπιστούν «πατρίδα, παιδιά, γυναίκες, τα ιερά  των θεών και τους τάφους των προγόνων»* και άλλοι σκοτωμένοι στη λογική της συλλογικής ευθύνης, άμαχοι, γυναίκες και παιδιά επιλεγμένοι απ’το σωρό σε αντίποινα.

Αυτοί οι άνθρωποι, οι πατεράδες και οι παππούδες μας που όπλισαν τα χέρια τους με οποιοδήποτε αντικείμενο μπορούσε να λειτουργήσει ως όπλο, δεν έκαναν τίποτα διαφορετικό από αυτό που κάνει κάθε λαός σε κάθε σημείο της γης που δέχεται εισβολή: Έπραξαν το αναφαίρετο δικαίωμα τους να υπερασπιστούν τη γη και τις εστίες τους με οποιοδήποτε μέσον.

Έκαναν απλώς το καθήκον τους.

Κρήτη 1941
 
Παλαιστίνη 2015
 
Αλλά δυστυχώς εκείνοι οι πρόγονοί μας δεν ήταν σκύλοι. Γιατί αν ήταν σκυλιά και τους σκότωνε ή τους τραυμάτιζε κανείς έστω και κατά λάθος, τώρα θα είχαν εισπράξει αποζημίωση οι οικείοι τους σύμφωνα με το εθνικό δίκαιο όλων των χωρών της Ευρώπης.

Οι δικοί μας νεκροί εξακολουθούν να κείτονται χωρίς αποζημίωση και χωρίς δικαίωση. Κι όχι μόνο αυτό. Οι Γερμανοί, οι απόγονοί των φονιάδων φουσκωμένοι από την έπαρση, την αλαζονεία του ισχυρού και την ατιμωρησία, μαγαρίζουν τη μνήμη τους. Αφού παρουσίασαν τους αμυνόμενους ως βάρβαρους τώρα ζητούν από το θύμα ν’ αποζημιώσει το δολοφόνο!

Αγαπητοί συντάκτες του άρθρου. Αν νομίζετε ότι σας χρωστάω κι εγώ, πράγματι σας χρωστάω: Μια σφαίρα. Αυτή που ρίξατε στον άμαχο πατέρα μου που στεκόταν στην αυλή του σπιτιού του και τον αφήσατε κουτσό για μια ολόκληρη ζωή.
 *