Κάπου υπάρχει ένα νησί...

Κάπου υπάρχει ένα νησί...
Κάπου υπάρχει ένα νησί....

Σάββατο 31 Αυγούστου 2013

Λέμε όχι στις ληγμένες σφραγίδες, ναι στα ληγμένα τρόφιμα!


Μια παράγραφος μέσα σε μια υπηρεσιακή εγκύκλιο, χαμένη σε ένα δάσος από άλλες:

Ενημερώνουμε ότι, με το άρθρο 2, του Π.Δ. 118/2013 (ΦΕΚ 152/Α΄/25-06-2013) το Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού,  μετονομάστηκε σε: Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων. Παρακαλούμε για την αλλαγή του τίτλου του Υπουργείου στα, κάθε μορφής, έντυπα που διακινούν και σφραγίδες που χρησιμοποιούν  οι σχολικές μας μονάδες.

Συνοδεύετε και από τα σχετικά συνημμένα αποδεικτικά έγγραφα:
 
Προσέξτε τον τίτλο στη σφραγίδα του Υπουργείου!!!
Για 3η φορά μέσα σε λιγότερο από 4 χρόνια! Για 3η φορά ένα Υπουργείο αλλάζει όνομα, γιατί έτσι κάπνισε στον αρμόδιο υπουργό.

Το Υπουργείο της πολύπαθης Παιδείας μετονομάζεται αυτή τη φορά σε «Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων», σκέτο.


Όποιος δεν υποψιάζεται τα ποσά των χιλιάδων ευρώ που θα δαπανηθούν άσκοπα στα χιλιάδες σχολεία της χώρας Νηπιαγωγεία, Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια, εκκλησιαστικά, νυκτερινά, κλπ, καθώς και στις Δ/νσεις Εκπαίδευσης για τις καινούργιες σφραγίδες, λεφτά ξοδεμένα από τα ανύπαρκτα έσοδά τους, ας μη μιλήσει καθόλου.

Οι υπόλοιποι μπορούν να βρίσουν άφοβα.
  
Το χρονικό της γελοιότητας σε μια χώρα που καταρρέει:

7 Οκτωβρίου 2009 η Διαμαντοπούλου ως υπουργός παιδείας, με το που ανέλαβε τα καθήκοντά της πετά το «Εθνικής» από τον τίτλο του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, μετονομάζοντάς το σε: «Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων».

21 Ιουνίου 2012: Ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος ο υπουργός που ανέλαβε το υπουργείο παιδείας στην κυβέρνηση Σαμαρά το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να αλλάξει τον τίτλο της προκατόχου του. Έτσι το Υπουργείο μετονομάζεται σε:  «Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού».

24 Ιουνίου 2013. Ο ίδιος υπουργός βαρέθηκε το όνομα και είπε να του κάνει ανακαίνιση, να του δώσει ένα πιο μινιμαλιστικό στυλ. Έτσι το Υπουργείο Παιδείας κλπ  μετονομάζεται σε: «Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων».

Τις στιγμές που διαβάζετε τούτες τις γραμμές, το Υπουργείο Παιδείας ονομάζετε κατά τον παραπάνω τρόπο. Στον επόμενο τόνο, δεν παίρνω και όρκο...

Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

Οι εφοριακοί ρίχνουν το γάντι στους εργατοπατέρες



Η ΠΟΕ-ΔΟΥ το συνδικαλιστικό όργανο των εργαζομένων στις Εφορίες προτείνει στην ΑΔΕΔΥ να πορευτούν μαζί σε γενική απεργία διαρκείας και καταλήψεις δημοσίων υπηρεσιών.
Κύριοι της ΑΔΕΔΥ, της ΟΛΜΕ, της ΔΟΕ, της ΠΟΕ ΟΤΑ, της ΓΣΕΕ και όποιου άλλου διαόλου, ιδού η Ρόδος:
Έχετε διάθεση ανατροπής; Θα πάμε όλοι μαζί να τους γκρεμίσουμε ή θα κάτσουμε να παρακολουθούμε ο ένας το θάνατο του άλλου;

Θα πορευτούμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ σε Απεργία διαρκείας ή θα μας ξανακαλέσετε να κάνουμε μονοήμερες διακοπές και περίπατο γύρω- γύρω στην πλατεία;

Θα τους αντιμετωπίσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ μια γροθιά ή θα τους αφήσουμε να μας ξεσκίζουν έναν- έναν και να τρώμε ο ένας της σάρκες του άλλου;

Θα κάτσουμε σαν τις κότες να παρακολουθήσουμε τις κατασχέσεις των σπιτιών μας, τα νέα χαράτσια, τις απολύσεις, το κλείσιμο των σχολειών, την κατάργηση κάθετι δημόσιου και κρατικού στη χώρα, τη δολοφονία όποιου δεν έχει να πληρώσει ακόμα κι ένα εισιτήριο ή θα ξεκινήσουμε αγώνα να τους γκρεμίσουμε;

Πάρτε θέση όλοι οι συνδικαλισταράδες και βάλτε και τους εργαζόμενους να πάρουν θέση. Ο καθείς προ των ευθυνών του. Θα αγωνιστεί ή θα συνεχίσει την κλάψα.
Ειναι διατεθημένος ο καθένας από εμάς να χάσει 10-20 μεροκάματα ή θα ζήσει στην αιώνια μιζέρια;
Σε 2 βδομάδες το πολύ τους έχουμε ρίξει. Αρκεί να μην μπει στα ταμεία του κράτους ούτε δεκάρα τσακιστή.

Ή ταν ή επί τας.

Άντε μπράβο!
Το κείμενο της πρότασης της ΠΟΕ-ΔΟΥ εδώ και εδώ

Δευτέρα 19 Αυγούστου 2013

Μια τρομακτική μέρα. Της Βιόλας Καριόλας



Ξύπνησα πρωί με δυσκολία. Χτες πηδιώμουν μέχρι αργά. Ανασηκώνομαι με δυσκολία από το ντιβανομπάουλο του σπιτιού που με φιλοξενεί. Γύρω μου ένα βουνό από αποτσίγαρα, καπότες, άδεια μπουκάλια από Chivas και Chardonnay.

Προσπαθώ να θυμηθώ τη χτεσινή βραδιά. Αδύνατον. Τα σημάδια στο εσωτερικό των λεπτών ποδιών μου και κάτι μώλωπες στα μπράτσα, κάτι μου θυμίζουν. Μια αδιόρατη πληρότητα και  ικανοποίηση με κατακλύζει, ανάμεικτη με μια γλυκιά κούραση. Προσπαθώ να θυμηθώ ποιος είναι ο νεαρός που ροχαλίζει ανάσκελα στο διάδρομο προς την κουζίνα. Είναι αδύνατον.

Είπα να βγω να κάνω μια βουτιά, μήπως με ξυπνήσει το κρύο νερό. Στο δρόμο άνοιξα το τουίτερ να δω τι γίνεται στον έξω κόσμο, καθώς η χτεσινοβραδινή κραιπάλη που ξεκίνησε από το απόγευμα και τέλειωσε το ξημέρωμα με έχει αφήσει στο σκοτάδι. Η είδηση μόλις έχει κυκλοφορήσει. «Ένα παιδί χωρίς εισιτήριο πήδηξε έξω από το τρόλεϊ για να αποφύγει τον ελεγκτή και τραυματίστηκε». Τίποτα άλλο.

Πάγωσα. Γιατί να πηδήξει; Επειδή δεν είχε εισιτήριο, ε και; Άμα δεν πρόλαβε να βγάλει εισιτήριο, ας έβγαζε το μπλοκ επιταγών του να κόψει ένα τσεκ στον ελεγκτή. Είναι λόγος να αυτός να πηδήξεις από κινούμενο όχημα; Θυμήθηκα πόσες φορές δε μου έχει συμβεί κι εμένα κάτι ανάλογο. Να ξεμείνω δηλαδή από μετρητά. Την αγωνία να μην υπάρχει κοντά μηχάνημα ανάληψης μετρητών ή το κατάστημα να μην διαθέτει μηχάνημα λήψης πιστωτικής. Σ’ αυτή την τριτοκοσμική χώρα που ζούμε συμβαίνει συχνά αυτό.

Στο τουίτερ γίνεται το σύστριγγλο. Κανείς όμως δεν έγραφε ακόμα τι ακριβώς έπαθε το παιδί, ούτε τι διαδραματίστηκε στο λεωφορείο. Οι περισσότεροι σχολιαστές στοχοποιούσαν μανιασμένα τους εισπράκτορες, τους έλεγαν Ες Ες, μοχλούς του συστήματος και χαφιέδες. Ανατρίχιασα. Ένοιωσα μιαν ακατανίκητη επιθυμία να τους υπερασπιστώ. Το χρωστάω στον Μπάμπη. Εκείνο τον δίμετρο γεροδεμένο τεκνό που με ανέβασε στα ουράνια κάποια νυχτιά του ‘90 που είχαν απεργία τα ταξί. Αλλά μπορεί να ήταν και οδηγός, δεν καλοθυμάμαι, είχα πιει του σκοτωμού, για να αντέξω την παρουσίαση του βιβλίου μιας σκρόφας, καινούργιας συνάδελφου συγγραφέως τάχαμου.

Τέλος πάντων, θέλετε η ανάμνηση του Μπάμπη στο τελευταίο κάθισμα, θέλετε μια έμφυτη αίσθηση του δικαίου που διαπερνά το είναι μου, θέλετε το γεγονός ότι έχω κλάσει μέντες επειδή τελευταίως βλέπω την πλέμπα να γυαλίζει το μάτι της, εγώ είπα να υπερασπιστώ τον έντιμο μεροκαματιάρη.

Και τότε σταματάω στην άκρη του δρόμου (δεν περίμενα να πάω καν σπίτι, τόση αγανάκτηση με είχε κυριεύσει) και γράφω τη φράση που αν ήξερα ότι το μαλακισμένο ήταν ήδη νεκρό ή αν μπορούσα να υποψιαστώ τον αρρωστημένο οχετό που θα εξαπέλυε, ποτέ δεν θα την έγραφα: «Συμπέρασμα: οι ελεγκτές δεν πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους επειδή κάποιος τζαμπατζής θα μπορούσε να πηδήξει έξω από το όχημα;».  Δηλαδή, τηρουμένων των αναλογιών, θα έφταιγε ο Ντερτιλής αν εγώ το ’73 αντί να κάθομαι στο σπίτι μου να μελετώ, βρισκόμουν στον αυλόγυρο του Πολυτεχνείου να κόβω βόλτες;

Πήγα και κάθισα στο πιο κοντινό καφενείο. Διάβαζα και διάβαζα και σταματημό δεν είχα. Ήθελα να το δω όλο το πρόσωπο της αρρώστιας που κατατρώει την πατρίδα μου, να τη χωνέψω και να την ξεράσω. Κατάπια αργά όλη την πικρότατη χολή που πριν από μένα είχε εκτοξευτεί εναντίον της Σώτης Τριανταφύλλου, του Χωμενίδη, της Έρσης Σωτηροπούλου, του Τατσόπουλου, του Νότη Σφακιανάκη, της Στέλλας Μπεζεντάκου, εναντίον όλων των διανοούμενων, των καθηγητών και του συνόλου γενικά των στυλοβατών του ελληνικού πνεύματος.

Διάβαζα και ξαναδιάβαζα για να καταλάβω για τι πράγμα με κατηγορούσαν και με καταριόνταν, πλην ματαίως. Εγώ που πάντα στηριζόμουν στο αύριο (και σε κάτι καλά φιλαράκια), τώρα αδυνατούσα. Αυτή η κρίση θα μας οδηγήσει κάποτε σε ξέφωτο ή θα χαθούμε αλληλοσπαραγμένοι στη ζούγκλα με τα θηρία; Θα αγκαλιάσουμε όλοι μαζί τους άνεργους, τους αδύναμους, τα πρεζόνια, τις λεσβίες, τα τραβέλια, τους μπάτσους, τους δικαστές, τους καντηλανάφτες, τους τραπεζίτες, τους υπουργούς, τις νοσοκόμες και τους νεκροθάφτες; Θα γεννήσουμε κάτι άλλο μέσα από το σάπιο σύστημα, θα στηριχτούμε στη λογική και στη νομιμότητα, θα αλλάξει το αίτημα της κοινωνίας, θα γίνουμε ποτέ χτίστες αντί για χαλαστές; Θα ξαναγίνουμε 20 χρονών να τρέχουμε ανέμελα στις ρούγες; Θα ξαναπαίξει η καινούργια Δημόσια Τηλεόραση το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι; ή έστω τους Ντιουκς; Θα ενωθούμε και θα συνταχτούμε με τα φωτισμένα μυαλά της πολιτικής ηγεσίας που θυσιάζονται να μας σώσουν ή θα αφεθούμε να πάμε ντουγρού στον γκρεμό;

Κείνη την ώρα που με κατέκλυζαν τα βασανιστικά αυτά ερωτήματα, μια άγνωστη νυσταγμένη αντρική φωνή από τη βεράντα, με έφερε στην πραγματικότητα:
«Καφέ έχει μωρή;»

Ώστε οι χτεσινοβραδινοί μου επισκέπτες ήταν δύο! Έπρεπε να τους περιποιηθώ και να τους ξεφορτωθώ στα γρήγορα. Οι ιδιοκτήτες του σπιτιού θα γύριζαν από στιγμή σε στιγμή. 

Πρέπει κάποιος να πλύνει και τα ποτήρια και να βάλει σκούπα. Θα ρωτήσω τα αγόρια μήπως ξέρουν. Εγώ δεν έχω ιδέα από τέτοιες χαμαλοδουλειές.

Παρασκευή 16 Αυγούστου 2013

Καταδικάζεις τη βία από όπου κι αν προέρχεται, ρε;




Κατηγορηματικός για την εφαρμογή των μέτρων ώστε να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο της λαθρεπιβίβασης στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, εμφανίστηκε στη Βουλή ο υπουργός Ανάπτυξης και Μεταφορών, Κωστής Χατζηδάκης, διαβεβαιώνοντας πως, παρά τις αντιδράσεις, το υπουργείο και ο ίδιος προσωπικά «δεν θα κάνει κανέναν συμβιβασμό και καμία έκπτωση».

«Κι αυτό διότι μας ενδιαφέρει να περιορίσουμε τα ελλείμματα των συγκοινωνιών. Μας ενδιαφέρει όλοι να είναι ίσοι απέναντι στο νόμο. Δεν μπορούμε να ανεχθούμε το φαινόμενο των τζαμπατζήδων» τόνισε χαρακτηριστικά.

Κωστή Χατζηδάκη, η Κρήτη δε γέννησε μόνο παλικάρια και ήρωες, γέννησε και προδότες. Η Κρήτη γέννησε και φονιάδες. Από τα σπλάχνα της βγήκαν οι Σουμπερίτες, οι Γυπαραίοι και οι Καμήληδες. Δυστυχώς κι εσύ σήμερα σ’ αυτή την κατηγορία των ανθρώπων που ντροπιάζουν την Κρήτη ανήκεις.

Κωστή Χατζηδάκη και όλοι εσείς οι υποστηρικτές του καθεστώτος που ανοίξατε το στόμα σας και ξερνάτε λάσπη και κόπρανα, η μάνα δεν έθαψε το παιδί της. Το αίμα του παιδιού δε στέγνωσε ακόμα. Η ψυχή του δεν αναλήφθηκε ακόμα στον ουρανό.
Τι σκουλήκια έχετε στην ψυχή σας; Τι ηθικές αξίες κουβαλάτε που σας επιτρέπουν να ειρωνεύεστε τον τραγικό νεκρό, να τον υβρίζετε και  να προσβάλλετε τη μνήμη του, αποκαλώντας τον με μειωτικούς χαρακτηρισμούς οι οποίοι  θα τον συνοδεύουν στον τάφο;

Σκατόψυχοι, ξεθάψατε ακόμα και τους τρεις αδικοχαμένους φοιτητές που πέθαναν από το μαγκάλι και τους προσβάλλετε για δεύτερη φορά στην προσπάθειά σας να αποδώσετε ευθύνη στους ίδιους τους νεκρούς. Να απενοχοποιηθείτε για μια ακόμα φορά. Να ενισχύσετε την επιχειρηματολογία σας.
Έχουμε δει να προσβάλετε και να κατηγορείτε ακόμα και τους αυτόχειρες. Όλα τα θύματα που γέννησε η απάνθρωπη πολιτική σας και η φτώχεια.

Μόνο που μέχρι χτες ήσασταν ηθικοί αυτουργοί σε όλους αυτούς τους χιλιάδες θανάτους. Κανέναν δεν σκοτώσατε άμεσα, με τα χέρια σας. Μπορούσατε να κοιτάτε τα φέρετρα αποστασιοποιημένοι και να σχολιάζετε. Τώρα όμως, στην περίπτωση του Θανάση Καναούτη είσαστε καθαροί δολοφόνοι. Δολοφονήσατε εν ψυχρώ έναν άνθρωπο. Ένας κρατικός λειτουργός τον δολοφόνησε με τα χέρια του.
Τι έχετε να πείτε για αυτό; Εσείς που σε κάθε στρακαστρούκα που έσκαγε, σε κάθε μπουκάλι νερό που εκτοξευόταν προς τα μούτρα σας, ζητούσατε από όλον τον ελληνικό λαό να καταδικάσει τη βία, τι απαντάτε στο ερώτημα που σας αντιγυρίζω: Καταδικάζετε τη βία από όπου κι αν προέρχεται;
Καταδικάζετε τη βία, ρε;

Κι εσύ Χατζηδάκη που κάποτε έπεσες θύμα της βίας, που κάποτε ανθρώπινα χέρια σου κατέβασαν τη μούρη χωρίς όμως να σου αφαιρέσουν τη ζωή, τι έχεις να πεις για το θύμα της βίας του ελεγκτή; Του κρατικού υπαλλήλου του οποίου είσαι προϊστάμενος; Ούτε μια κουβέντα συμπόνιας, θλίψης ή καταδίκης; Το θύμα της δικής σας βίας είναι νεκρό για ένα κωλοεισιτήριο που δεν είχε πάνω του. Για 1 ευρώ. Δεν έχει απλώς γρατζουνιές και ανοιγμένη μύτη, όπως είχες εσύ.

Μην ακούσω από εδώ και πέρα ό, τι κι αν συμβεί κανένα τσογλάνι να μου ζητά να καταδικάσω τη βία.
Κανένα τσογλάνι να μου επικαλείται την ισότητα όλων των πολιτών απέναντι στο Νόμο.

Ο μόνος Νόμος που αναγνωρίζω είναι το άρθρο 120 παρ.4 του Συντάγματος:
«Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».

Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013

Αποτίμηση



Δεκέμβριος του 2008. Ένα 15χρονο παιδί σκοτώνεται από κρατικό λειτουργό και καίγεται η Αθήνα ενώ όλη η Ελλάδα δονείται από την εξέγερση των συνομηλίκων του.

Αύγουστος του 2013. Ένα 19χρονο παιδί σκοτώνεται από κρατικό λειτουργό για ένα εισιτήριο που δεν είχε και δεν ανοίγει ρουθούνι.
Οι συνομήλικοί του αγνοούνται για σχεδόν 5 χρόνια.

Η ζωή του καθενός αποτιμάται σε σχέση με τα συμφέροντα των εκάστοτε συγκυριών.

Υ.Γ. Μόλις προχτές μάθαμε ότι η Βουλή ψήφισε διάταξη που αυξάνει τις συντάξεις βουλευτών, δημάρχων και νομαρχών αναγνωρίζοντάς τους πλασματικά χρόνια προϋπηρεσίας.
Να φάνε κι άλλα οι φαταούλες σα βγουν στη σύνταξη. Να φάνε κι άλλες σάρκες από την πατρίδα που ψυχορραγεί. Αυτοί, οι ακριβοπληρωμένοι φονιάδες της πατρίδας μας. Αυτοί, οι ακριβοπληρωμένοι φονιάδες των παιδιών μας, της ζωής μας, των ονείρων μας.

Υπάρχουν άνθρωποι που στερούνται το 1 ευρώ και χάνουν τη ζωή τους για αυτό.
Και άλλοι που τρώνε με 10 μασέλες.

Εμείς στεκόμαστε στη μέση, άπραγοι, ναρκωμένοι και κοιτάμε.

Παρασκευή 9 Αυγούστου 2013

Σκατοκαριόλες



Πολύς λόγος γίνεται το τελευταίο διάστημα απλό διάφορους πολίτες, σχολιαστές ή πολιτικούς  για τη Δημοκρατία στην πατρίδα μας που συρρικνώνεται, αποδομείται ή καταπατείται.
Παρακαλώ πολύ μη μαγαρίζετε την έννοια της Δημοκρατίας, αποκαλώντας ως «δημοκρατία» το σάπιο πολίτευμα το οποίο έχουμε αυτή τη στιγμή στη χώρα.
Μια φτιασιδωμένη πουτάνα δε μεταμορφώνεται σε κυρία όσο κι αν θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοια.
Αυτή η χώρα κυβερνάται πλέον με Προεδρικά Διατάγματα κατ’ αποκλειστικότητα.
Η Βουλή έχει μεταμορφωθεί σε τσίρκο. Καμία νομοθετική λειτουργία δεν υφίσταται, μόνο εκτελεστική, με την επικουρία (στις υπογραφές) ενός γεροπαρλυμένου κυρίου που διακοσμεί το Προεδρικό Μέγαρο.
Πάλι καλά που δεν εφαρμόζουν αυτή την εκτελεστική λειτουργία με έδικτα όπως του Θεοδόσιου ή του Ιουστινιανού.
Αυτοί που βρίσκονται στην Κυβέρνηση είναι ό,τι πιο σάπιο, διεφθαρμένο και εθελόδουλο πολιτικό προσωπικό, που πέρασε ποτέ από την ελληνική πολιτική σκηνή.
Αποκλειστικό τους έργο είναι οι απολύσεις, οι καταργήσεις, το κλείσιμο και το ξεπούλημα. Απολύσεις, καταργήσεις, κλείσιμο, ξεπούλημα.

Αν έχουν να κάνουν κάτι χρήσιμο μιας και έχουν πάρει τα λουκέτα εργολαβικώς, αυτό είναι να καταργήσουν τη Βουλή εντελώς. Κλείσιμο και απόλυση του προσωπικού. Ο ελληνικός λαός θα γλυτώσει από τα έξοδα συντήρησης αυτής της άχρηστης δημόσιας υπηρεσίας.

Να μείνει μόνο η Κυβέρνηση να υπογράφει τα χαρτιά της Τρόικας, του ΔΝΤ, του ΕΜΣ, της Μέρκελ, του Φούφουτου και της κάθε μιας σκατοκαριόλας στην οποία έχουμε παραδώσει τα κλειδιά τούτης της χώρας.

Σας σιχάθηκε η ψυχή μου
καρκινάκια του πλανήτη
σκατοκαριόλες