Μας ακούει κανείς;

Aπό: eyelands.gr

γράφει η  Δέσποινα Μουζουράκη

Μοίρα κακή μου στέρησε την δυνατότητα τούτες τις μέρες να φτάσω ως την πλατεία κι επίσης για κακή μου τύχη χάλασε ο υπολογιστής. Έμεινα έτσι καρφωμένη κι άφωνη μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης και νηστική επίσης, αφού συχνά ξέχναγα πως και η σάρκα έχει τις δικές της ανάγκες...

Μην κάνετε τον κόπο να αναρωτηθείτε γιατί δεν πήγα για μπάνιο στη θάλασσα, το έχω ξαναπεί πως δεν υπάρχουνε παραλίες προσβάσημες για τα Αμεα. 
Ανακάλυψα λοιπόν το κανάλι της Βουλής, από πρώτο χέρι να τα μάθω όλα, με το νι και με το σίγμα να τ’ ακούσω για να μη με ξεγελάσει κανείς.
Γέλωτες κι εναγκαλισμοί και παλαμάκια, μια ατμόσφαιρα σχεδόν πανηγυρική η νίκη της δημοκρατίας εντός της Βουλής κι απέξω ο λαός, περιμένοντας τους βαρβάρους

Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα *

Ο λαός το ψυχανεμίζονταν, μα ήλπιζε να μη γενεί αλήθεια αυτή του η ανησυχία.  Είχανε φροντίσει ωστόσο οι βάρβαροι από τα πριν για την βίαιη  εισβολή.                                              
Φωνές, κραυγές, ξυλοδαρμοί, η αγωνία του λαού, κι από κοντά, μέσα στο σπίτι μου, δυο πιτσιρίκια μπαινοβγαίνανε παίζοντας κρυφτό πίσω από τις κουρτίνες. Μια στιγμή σταματήσανε, γιατί χειροκροτούν, έγινε κάτι;
Ναι παιδιά νικήσανε, και ποιος έχασε; όλοι τους νικήσανε παιδιά, όλοι τους μείνανε πιστοί στα κόμματά τους και στις καρέκλες τους, μετρήθηκαν και βγήκανε εντάξει γι αυτό χειροκροτούν. 
Μέρες ο υπολογιστής χαλασμένος, έφαγε τα ψωμιά του είπε ο ειδικός κι εγώ κάνω λογαριασμούς, εφτά και πέντε ίσον δώδεκα και τέσσερα δεκάξι,…. τα υπόλοιπα τα ξέρετε.

Όλοι κάνουνε λογαριασμούς, μόνο που εμάς των μικρών είναι μικροί και δεν μπορούμε να κατανοήσομε εκείνους των μεγάλων. Οι δικοί μας αριθμοί έχουνε ψυχή, μοιάζουνε με ανθρωπάκια, έχουνε στόματα να θρέψουνε, έχουνε χέρια ταλαιπωρημένα, έχουνε όνειρα να αναστήσουνε. Οι δικοί μας αριθμοί είναι σαν τη γιαγιά μου που κάνει προσευχές και δίνει κατάρες.
Οι δικοί μας αριθμοί λαϊκίζουνε γιατί μπορούν να απεικονίσουν 1 παιδάκι που φοράει 2 διαφορετικές παντόφλες, 1 17χρονο κορίτσι που έχασε τη φωνή του από το άγχος των πανελληνίων εξετάσεων, 1 πατέρα με 3 παιδιά που έμεινε άνεργος.
Οι δικοί μας αριθμοί μετρούνε ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν από την έκρηξη στην Κύπρο, μετρούνε άρρωστους ανθρώπους από καρκίνο και άλλα αυτοάνοσα νοσήματα στα Χανιά εξ αιτίας των βάσεων της Σούδας, μετρούνε το κάθε όπλο σε πόσους θανάτους αντιστοιχεί
Οι δικοί μας αριθμοί αρνούνται να απεικονίσουν 1,5 άτομο που ζει κάτω από το όριο της φτώχιας κι επίσης δεν φτάνουνε για να μετρήσουνε τα τεράστια «γιατί» των παιδιών που ζούνε σ’ αυτό τον κόσμο του απείρου κάλλους και του παραλογισμού.

Ένα μεσημέρι την ώρα του φαγητού τα παιδιά συζητούσαν για το τι θα μπορούσανε να κάνουν. Ο ένας είπε να γράψουνε γράμμα στον υπουργό ή να του στείλουνε μέιλ, ή να στείλουνε το γράμμα σε μια εφημερίδα, κι ο άλλος να πάνε να φωνάζουνε έξω από το κλειστό σχολειό τους κι όταν ανοίξει να κάνουν απεργία.
Στο τέλος και τα δυο αναρωτήθηκαν, «θα μας ακούσει κανείς;»
Ας είμαι τουλάχιστον εγώ συνεπής με τα παιδιά Έταξα στο γιο μου και στο φίλο του ότι αυτός θα ήταν ο τίτλος άμα ξανάγραφα στην ιστοσελίδα. Τους αφιερώνω λοιπόν το άρθρο με την ευχή να μην μάθουνε ποτέ να μετρούν με τους μεγάλους αριθμούς.

*Οι στίχοι είναι από το ποίημα του Καβάφη « Περιμένοντας τους βαρβάρους»