Κάπου υπάρχει ένα νησί...

Κάπου υπάρχει ένα νησί...
Κάπου υπάρχει ένα νησί....

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Το μπλογκ σήμερα γιορτάζει!

Κανονικά θα ‘πρεπε σήμερα να έχω τούρτα με ένα κεράκι (σε φωτογραφία) για να γιορτάσω τον ένα χρόνο λειτουργίας μου.
Μπα, πού όρεξη μ’ όλον αυτόν τον ορυμαγδό τριγύρω μου!
Όλα ξεκίνησαν πριν από ένα χρόνο στις 30 Ιουνίου του 2010, με την παρότρυνση πολλών διαδυκτυακών φίλων, να φτιάξω το δικό μου μπλογκ. Λες και η αφεντιά μου έλειπε απ’ το χώρο. Τους άκουσα και από τότε έχω βλαστημήσει την ώρα και τη στιγμή.
Βασικά έφτιαξα αυτό το μπλογκ για 2 λόγους:
α) Να εκφράσω την αντίθεσή μου προς τη συγκεκριμένη κυβέρνηση που μας πήγαινε κατευθείαν στον γκρεμό, μπας και τη σταματήσω λέει η αφελής ή μπας και αλλάξω κατιτίς και
β) Μήπως κάνω καμιά ενδιαφέρουσα γνωριμία αντρικού φύλου (κοινώς μπας και βρω κάνα γαμπρό).

Μετά από ένα ολόκληρο χρόνο κι αφού έχω στραβωθεί πάνω από το ίντερνετ, ώρες ατέλειωτες καθημερινώς, κατέληξα στα εξής συμπεράσματα:
α) Θα πάθουν τα μάτια μου.
β) Έχω κλειστεί μέσα, χειρότερα απ’ ότι πριν.
γ) Αυτός ο κόσμος δε θ’ αλλάξει ποτέ. Η Ελλάδα πάει για φούντο είτε κάνω εγώ κάτι είτε όχι. Όσο λιγότερα γνωρίζεις τόσο το καλύτερο. Αλλιώς πας κατευθείαν Δαφνί, από τις πολλές σκέψεις και το άγχος.
δ) Οι άντρες στο Διαδύκτυο είναι ίδιοι με αυτούς που κυκλοφορούν κι έξω, δηλ. πεταμένα λεφτά.
ε) Έχω γνωρίσει γραπτώς πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους, άντρες και γυναίκες που θα επιθυμούσα να τους γνωρίσω κι από κοντά, τους ευχαριστώ για την ανταπόκριση και τον κόπο που έκαναν να επικοινωνούμε. Δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα σε φιλικό επίπεδο (με εκπλήσσει αυτό!!!)
στ) Αν ξεκινούσα να έγραφα συνταγές για φαγητά και γλυκά, θα σας απογοήτευα; Είναι το δυνατό μου σημείο. Ώρες ώρες μου φαίνεται ότι γράφω μπούρδες όταν επιχειρώ να πολιτικολογήσω... Επίσης αποτελεί ένα από τα ατού μου όσον αφορά το β’ λόγο για τον οποίο δημιούργησα το μπλογκ...
(η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...)

Αντί τούρτας, θα κλείσω με κάτι αισιόδοξο, γιατί παρόλη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που μυρίζει χημικά και απαισιοδοξία, παρόλα αυτά:
«Θα περάσουν τα σύννεφα
θα ‘ρθουν χελιδόνια
θα 'ρθει η Άνοιξη ξανά
μ' άσπρο και γαλάζιο φως
η ελπίδα.
Κι η ζωή γλυκιά
πλάι στη θάλασσα
σε μια φοινικιά...»

Ή όπως μου έλεγε κι η πολυαγαπημένη μου Ζωρζ: «Πάντα μετά την καταιγίδα, ο ήλιος ξαναλάμπει» (Στα γαλλικά μου το έλεγε, αλλά το ξέχασα).

Παπανδρέου, πέρασες την κόκκινη γραμμή! Έθιξες την περηφάνια μας, θα γνωρίσεις την οργή μας!


Παπανδρέου αλήτη, πέρασες την κόκκινη γραμμή!
Χτυπάς τους Κρητικούς; Χτυπάς τους Κρητικούς; Δαγκώνεις το χέρι που σε «ταΐζε» τόσα χρόνια με ψήφους;
Τη φωτο τη βρήκα στη Σίβυλλα, την οργή μέσα μου
Τι τους πέρασες τους Κρητικούς, σφουγγαρόπανα που τους χρησιμοποιείς όσο τους έχεις ανάγκη για να κάνεις τη δουλειά σου και μετά τους πετάς;
Οι Κρητικοί σε ψήφιζαν τόσα χρόνια, τον πατέρα σου πριν κι εσένα στη συνέχεια. Όταν έβαλες υποψηφιότητα για πρόεδρος σου δώσαν τη θέση αντί του Βενιζέλου.
Όταν χρειάστηκες ένα χέρι βοηθείας για να ρίξεις τον Καραμανλή (γιατί έπρεπε πάσει θυσία να φύγει), σου το έδωσαν, στο λιμάνι του Πειραιά, θυμάσαι; 3 του Φλεβάρη του 2009 ήτανε.
Τότε που πήγες κι εσύ για συμπαράσταση κι έδωσες το σόου του κλαμένου απ’ τα δακρυγόνα που τάχαμου σε ψεκάσανε. Θυμάσαι; κείνους τους αγανακτισμένους αγρότες  της Κρήτης που πένονταν και θέλανε να φτάσουν στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης (τι πιο λογικό αίτημα, αλήθεια!) με τα τραχτέρια τους.
Όλος ο κομματικός μηχανισμός από κάτω να οργανώνει το σόου: Σχιναράκη θυμάσαι; Κουράκη θυμάσαι; Σκραφνάκη θυμάσαι; Σπυριδάκη θυμάσαι;
Κι εσύ στη μέση να καταγγέλλεις τα άθλια ΜΑΤ, του τρισκατάρατου που σε ψέκασαν σαν κατσαρίδα.

Και τώρα χτυπάς αυτούς τους ανθρώπους; Που βρίσκονται σε πλήρη απόγνωση, με μια σοδειά κατεστραμμένη απ’ τις βροχές του Πάσχα και το δάκο, που πρώτη φορά στην Ιστορία, Ιούλη μήνα δεν έχει ξεκινήσει η δακοκτονία στην Κρήτη. Ο εναπομείνας καρπός στα δέντρα θα πάει στο διάολο για φέτος. Αντί να ψεκάσεις τις ελιές για να ψοφήσει ο δάκος, ψεκάζεις τους ανθρώπους στους δρόμους με δηλητήρια!
Οι αγρότες χαμένοι, απ’ την δική σου Κυβέρνησή. Με την τιμή του λαδιού για τον παραγωγό στα 1,80 ευρώ, τιμή 1985!

Την Τετάρτη 15 Ιουνίου χτύπησες στην Πλατεία Συντάγματος και ψέκασες με τα ίδια δηλητήρια που σε ψεκάσανε στον Πειραιά οι άλλοι, ψέκασες σα κατσαρίδες τους Κρητικούς που χόρευαν πεντοζάλι και τραγουδούσαν. Τις γυναίκες και τους νεαρούς.
Ψέκασες την Κρητική Λύρα.
Αυτό λέγετε Ύβρις.
Ένα να θυμάσαι: Οι Κρήτες μπορεί να είναι φιλότιμοι, μπορεί να είναι περήφανοι, πιστοί, αλλά μαλάκες δεν είναι.

Δεν είναι Γάζα

Οι δυνάμεις κατοχής αιματοκύλησαν το ντόπιο πληθυσμό.
Κι ο εχθρός μιλούσε ελληνικά.
Κι αφού Έλληνας εισαγγελέας δεν υπάρχει να προστατεύσει τους άμαχους πολίτες της Αθήνας,
ας επέμβει έστω ο ΟΗΕ, η Διεθνής Αμνηστία, ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός, κάποιος φιλάνθρωπος τέλως πάντων απ' το εξωτερικό...
Εμείς οι Έλληνες δείχνουμε αλληλεγγύη σε κάθε δοκιμαζόμενο λαό.
Κάποιος να μας το ανταποδώσει;



Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Τετέλεσται!


Η Κυβέρνηση των ανδρείκελων, η Κυβέρνηση των ξενόδουλων, σύμπασα η κοινοβουλευτική ομάδα των κλακαδόρων- χειροκροτητών- οσφυοκαμπτών, αποφάσισε:
Από σήμερα θα’ χουμε λιγότερη πατρίδα.

Μόνο ένας φορούσε παντελόνια τελικά...
Μόνο ένας είδε την καταστροφή τελικά, ένας τυφλός:
Παναγιώτης Κουρουμπλής, βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας του ΠAΣΟΚ: ΟΧΙ
Λοιποί: ΝΑΙ

Υ.Γ. «Καμιά Βουλή δεν άρπαξε τόσο πολλά από τόσο πολλούς
για να ταΐσει τόσο λίγους»...  Ελευθεροτυπία, 28-6-2011

Το νου σας!

 
«Δυστυχείς εμπροσθοφύλακες και ανάστροφοι
οδηγοί των βαρέων αρμάτων τ΄ουρανού
ως και τα σύννεφα είναι ναρκοθετημένα
το νου σας: από μας η άνοιξη εξαρτάται.»

Οδυσσέας Ελύτης- Μαρία Νεφέλη

Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

"Σφαλιάρα" ΓΕΕΘΑ σε Πάγκαλο: "Δεν εκτελούμε παράνομες διαταγές"!



Από: DefenceNet
«Κόκκινο» ανάβουν οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις στα σχέδια της κυβέρνησης που εκφράζονται δια του αντιπροέδρου της, Θεόδωρου Πάγκαλου, που τις προορίζουν να υπερασπίσουν τις ... τράπεζες, όπως δήλωσε στην ισπανική εφημερία «Ελ Μούντο»  σε περίπτωση που ξεσπάσουν ταραχές μετά από ενδεχόμενη χρεοκοπία της χώρας, μετά από ενδεχόμενη καταψήφιση του Μεσοπρόθεσμο και μη λήψης της 5ης δόση του δανείου των 110 δισ. ευρώ.
Και μάλιστα πέρα από τις αρχικές του δηλώσεις χθες στην Βουλή υπαινίχθηκε εμμέσως πλην σαφώς ότι θα μπορούσαν ακόμα και να στρέψουν τα όπλα τους κατά των Ελλήνων πολιτών, όπως συνέβη στην Αργεντινή με αποτέλεσμα 42 νεκρούς.

Σε δήλωση του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας (ΓΕΕΘΑ) προς το defencenet.gr ξεκαθαρίζεται ότι «Εκτελούμε μόνο τις εντολές που προβλέπονται και ορίζονται από το Σύνταγμα στο οποίο έχουμε ορκιστεί πίστη και αφοσίωση».
Το ερώτημα του defencenet.gr προς το ΓΕΕΘΑ, ήταν συγκεκριμένο: «Τι θα πράξουν οι Ένοπλες Δυνάμεις σε περίπτωση που λάβουν εντολή από την πολιτική ηγεσία να επιχειρήσουν στο εσωτερικό της χώρας σε αποστολές καταστολής, ένα ενδεχόμενο το οποίο άφησε ανοικτό ο άντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θ.Πάγκαλος;»
Και η απάντηση δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρανόησης. Οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις δεν πρόκειται να πειθαρχήσουν σε καμία πολιτική εντολή της οποίας το περιεχόμενο θα είναι αντίθετο με όσα ορίζει το Σύνταγμα της χώρας και ο ρόλος για το οποίο προορίζονται που είναι ένας και μοναδικός: Η υπεράσπιση της εδαφικής μας ακεραιότητας και των δικαιωμάτων της χώρας σε γη αέρα και θάλασσα.

Όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος Τύπου του ΓΕΕΘΑ στο ερώτημα του defencenet.gr
«Δεν μπορεί να υπάρξει τέτοια εντολή γιατί έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το Σύνταγμα της χώρας. Οι Ένοπλες Δυνάμεις έχουν συγκεκριμένο ρόλο, ο οποίος περιγράφεται με ακρίβεια στο Σύνταγμα, κάτι που τόνισε και ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, μόλις εχθες.
Δεν μπορούν να δεχθούν να εκτελέσουν διαταγές οι οποίες εντολές βρίσκονται σε ευθεία αντίθεση με τον υπέρτατο νόμο της χώρας, του Συντάγματος. Αποστολή τους είναι η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων  μας έναντι έξωθεν απειλών. Δυνάμεθα  να λειτουργούμε αποκλειστικά εντός των ορίων του Συντάγματος».
Τα «αντιπαραγωγικά», όπως τα έχει χαρακτηρίσει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Θ.Πάγκαλος, στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, αρνούνται, λοιπόν, να συνταχθούν ακόμα και θεωρητικά στα όποια σχέδια της κυβέρνησης για εμπλοκή τους σε αποστολές εσωτερικής ασφάλειας και να στρέψουν τις κάννες των τανκς κατά Ελλήνων πολιτών.
Πρακτικά, αρνούνται και να συμμετάσχουν στο παιχνίδι του τρόμου που έχει ξεκινήσει η κυβέρνηση εμπλέκοντας τις Ένοπλες Δυνάμεις, με στόχο την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Δημοσιονομικού Προγράμματος που οδηγεί στην εξαθλίωση περισσότερο απ’όλους τα ίδια τα στελέχη των Ε.Δ. που διαβιούν σε επίπεδα κάτω από τα όρια της αξιοπρέπειας, ειδικά τα μέσα και τα κατώτερα στελέχη…

Ενδιαφέρον έχει και η προσέγγιση ανωτάτου αξιωματικού του ΓΕΣ στο θέμα: «Αν μου ζητήσουν να στείλω άρματα για να προστατέψω τράπεζες, θα στείλω, αλλά θα είμαι κι εγώ μέσα και το πρώτο βλήμα θα το ρίξω … στην τράπεζα! Να είστε σίγουροι γι’ αυτό!»

Το Σύνταγμα μας προστάζει!


  • Μπροστά στον κίνδυνο ξεπουλήματος της ελληνικής γης, της δημόσιας περιουσίας και του πλούτου της χώρας όπως όταν συμβαίνει με ξένη εισβολή,
  • Μπροστά στον κίνδυνο της οικονομικής εξαθλίωσης του ελληνικού πληθυσμού, με βίαιο τρόπο,
ήρθε η ώρα να ενεργοποιήσουμε το άρθρο 120 του Συντάγματος, παράγραφος 4 (ακροτελεύτια διάταξη):
«Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».

Όλοι οι Έλληνες στους δρόμους!!!

Τούτο το χώμα, είναι δικό τους και δικό μας! Δε μπορεί κανείς να μας το πάρει!

Η φτώχια είναι η μεγαλύτερη μορφή βίας.

Το χρωστάμε στους νεκρούς και τ’ αγέννητα παιδιά μας....

Το μεσοπρόθεσμο 2012-2015 που θα μας σκλαβώσει για 3 γενιές, δε θα περάσει!

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

ας βρουν οι λέξεις το κόστος τους...


Του Στάθη

΄Οσον εμείς θα παλεύουμε μέσα στην κρίση, με τους ανέργους να γίνονται περισσότεροι απ' τους εργαζόμενους με τα κινέζικα μεροκάματα και τους κανιβαλικούς φόρους να μας πνίγουν, άλλη νέα κρίση, διεθνής, έρχεται. Ερχεται σαν τσουνάμι -όλοι τη βλέπουν, αλλά απ' τους ταγούς ουδείς ενδιαφέρεται να δει πέρα απ' τη μύτη του ή έστω απ' το ράμφος του (αναλόγως τι είδους αρπαχτικό είναι). Οι μισοί πλουτίζουν απ' τη λιτότητα που επιβάλλουν σε εκατομμύρια πολίτες και οι άλλοι μισοί από μιαν ανάπτυξη που τρώει τα παιδιά της...

Ο καπιταλισμός ο ίδιος είναι οι αλληλοδιάδοχες κρίσεις του, αλλά όσον εμείς πνιγόμαστε μέσα στην τρέχουσα κρίση, νέα κρίση έρχεται...
Αντιγράφω: «(...) Καθώς η οικονομική κρίση βαθαίνει, αυξάνονται αυτοί που απαιτούν την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και την επιστροφή της στην τριτοκοσμική κόλαση, όπου και ανήκει. (...)
Η Ελλάδα δεν είναι τέλεια. Πράγματι οι πολιτικοί της είναι ως επί το πλείστον διεφθαρμένοι, άχρηστοι και τεμπέληδες. (...) Ομως πρέπει να θυμηθούμε και την ιστορία. (...) Το 1941 μόνον ένα έθνος υποστήριζε τη Βρετανία εναντίον των Ναζί. Οχι η Αμερική. Η Ελλάδα! Που είχε κερδίσει την ανεξαρτησία της από τους Τούρκους το 1821. (...)
Τη διετία 1942-43 περισσότεροι από 300.000 έλληνες πολίτες έχασαν τη ζωή τους, (...) το 1944 η ελληνική οικονομία ήταν κατεστραμμένη, ο πλούτος του έθνους είχε λεηλατηθεί. Εκατομμύρια Ελληνες πείνασαν. (...) Στη συνέχεια μην ξεχνάμε τον εμφύλιο πόλεμο. Υστερα τη χούντα. (...)
Μεγάλη ιστορία σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα!
(...) Μπορεί να μη δέχεστε ότι η Ελλάδα είναι η κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού, μπορεί όταν βρίσκεστε στη χώρα να εκπλήσσεστε απ' τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην κλασική Αθήνα και τη σύγχρονη χαοτική πόλη, (...) μην ξεχνάτε όμως ότι η Ελλάδα αντιστάθηκε στον Χίτλερ, καθυστερώντας τον να εισβάλει στη Ρωσία. Πρέπει να ευχαριστούμε τους Ελληνες που σήμερα δεν μιλάμε γερμανικά.
Τους χρωστάμε περισσότερα απ' όσα μας χρωστάνε»...
Μάικλ Χάνλον στην «Ντέυλυ Μαίηλ».

Αν όλα αυτά τα παραπάνω τα είχε γράψει έλληνας, θα έπεφταν πάνω του να τον κατασπαράξουν χαρακτηρίζοντάς τον ελληνάρα, κομπλεξικό και γραφικόν, όλοι
αυτοί οι γραικύλοι, που δίκην εκσυγχρονιστή, προχώ και ιμιτασιόν αριστερού, τρομοκρατούν ιδεολογικώς χρόνια τώρα τους Ελληνες, υποσκάπτοντας το ηθικό τους και τον αυτοσεβασμό τους, ώστε, ραγιάδες ξανά, να σκύβουν το κεφάλι.

Χρόνια τώρα οι απλοί άνθρωποι κατηγορούνται απ' αυτά τα αργυρώνητα σκυλιά της προπαγάνδας ότι είναι «λαϊκιστές», ότι είναι «ρατσιστές», ότι είναι «μπασκλάς», ότι πιστεύουν πως είναι «έθνος ανάδελφο», «λαός περιούσιος» κι άλλες τέτοιες συκοφαντίες.
Οχι πως δεν υπάρχουν τέτοιοι, αλλά το κόλπο γνωστό: παίρνεις το μικρό υπαρκτό ποσοστό και το γενικεύεις σε καθολικό χαρακτηριστικό. Και κάνεις δουλειά σου...
Αλητεία; ναι, αλλά καλοπληρωμένη (και εις χρήμα και εις είδος, καριέρες και τα συναφή). Γκαιμπελισμός; βεβαίως! και μάλιστα αποδοτικός.
Για πολλά χρόνια πολλοί πολίτες έσκυψαν το κεφάλι σε αυτήν την ιδεολογική τρομοκρατία κι άρχισαν να τρώνε σβερκάδες και καρπαζιές, ενώ ταυτοχρόνως αναρωτιούνταν μέσα τους μήπως το άξιζαν, μήπως ήταν όντως παιδιά κατώτερων θεών,
που έζησαν πριν από την εποχή του Καρλομάγνου. Βαλκάνιοι δηλαδή που δεν θα μπορέσουν να γίνουν ποτέ Ευρωπαίοι! -όμως! τα ψέματα τελείωσαν!
Οποιον πονηρό σάς κατηγορήσει για λαϊκισμό, περάστε τον απ' το κόσκινο. Ποιος είναι και γιατί το λέει;
Οποιον σας συκοφαντήσει ότι νοιώθετε «περιούσιος λαός» ή «έθνος ανάδελφον» ζητήστε του να σας το αποδείξει!
......................................
Γιατί δεν τολμάμε να μιλήσουμε για τις Γερμανικές Πολεμικές Αποζημιώσεις; Διότι οι τρομοκράτες μάς έχουν κάνει να φοβόμαστε ότι θα θεωρηθούμε γραφικοί.
Κι όμως, σύμφωνα με τον οικονομολόγο (και σύμβουλο της Γαλλικής Προεδρίας) κ. Ζακ Ντεπλά, το πολεμικό χρέος της Γερμανίας προς την Ελλάδα ανέρχεται στα 575 δισ. ευρώ. Στο ίδιο σχετικά ύψος το προσδιορίζουν κι άλλες πηγές (Μελέτη Μανώλη Γλέζου) αλλά και άλλες και άλλες...
Τώρα, επ' αυτού του θέματος έχει καταθέσει ερώτηση ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης -πιστεύετε ότι δεν θα προσπαθήσει η γνωστή χρυσή ορδή από τα ΜΜΕ να τον βγάλει «γραφικό;»
Ομως τα ψέματα τελείωσαν. Καιρός για αλήθειες -και αγώνες για την αλήθεια...

Να κι αν χρεοκοπήσουμε, να κι αν δεν χρεοκοπήσουμε!


“Αν δεν εφαρμόσουμε το πρόγραμμα, η χρεοκοπία είναι προ των πυλών”, δήλωσε σε συνέντευξή του στην Real News ο νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος, Ηλίας Μόσιαλος.

Πριν από ένα χρόνο μας έσκασαν το παραμύθι: Να αποδεχτούμε να μπει η χώρα υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (Τρόικα), για να πάρουμε ένα καταραμένο δάνειο, αλλιώς θα χρεοκοπούσαμε και δε θα είχαν να μας δίνουν μισθούς και συντάξεις. Το δημόσιο χρέος μας, ήταν τεράστιο, μεγαλύτερο κι απ’ το Εμπάιαρ Στέιτ. Εις αντάλλαγμα θα έπρεπε να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα κάποιες θυσίες, περικοπές, μέτρα ή όπως αλλιώς διάολο τα ονομάσανε.
Τα δεχτήκαμε υπό το φόβο του φαλιμέντου και στο διάστημα αυτό είδαμε να μας σερβίρουν σε δόσεις κι άλλα μέτρα ανάλογα με τις δόσεις των δανεικών που μας έδιναν οι καλοί και χουβαρντάδες κύριοι της Τρόικας.

Στο διάστημα αυτό ο ελληνικός λαός πλησιάζει το ένα εκατομμύριο ανέργους,  άλλοι 285 χιλιάδες δουλεύουν για χαρτζιλίκι σε ημιαπασχόληση με συμβάσεις της πλάκας, ακόμα και της μίας μέρας. Άνθρωποι με το μάτι χαμένο πηγαινοέρχονται ολημερίς και σκέφτονται πώς θα τα βγάλουνε πέρα, πώς διάολο θα πληρώσουν το στεγαστικό για να μην τους πάρει η Τράπεζα το σπίτι και αν τους έκοψαν το ρεύμα και το νερό.
Ένας λαός χρεοκοπημένος, νοικοκυριά βυθισμένα στην απόγνωση.
Κι έρχεται τώρα η ίδια κυβέρνηση που μας έβαλε στο λούκι να μας ζητήσει να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα πάλι κι άλλες θυσίες κι άλλα μέτρα, φοροεπιδρομή, μείωση μισθών και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας για να μας δώσουν μια καινούργια δόση δανείου για να μπορούν να μας πληρώσουνε μισθούς και συντάξεις, αλλιώς θα χρεοκοπήσουμε κι όλη η Ευρώπη κι η Υφήλιος στη συνέχεια θα κατακλειστεί από ακρίδες. Και ποιος θα ήθελε να κάνει τόσο κακό στην Οικουμένη; 
Το 2012 είναι βέβαιο ότι πάλι το ίδιο θα μας πούνε. Και το 2031 κάτι ανάλογο, γιατί το δημόσιο χρέος (το Δημόσιο Τέρας), ένα περίεργο πράγμα, δε λέει να μικρύνει, δε λέει να χορτάσει,  όσο κι αν το ταΐζουμε.

Μιλάνε στους χρεοκοπημένους για χρεοκοπία! Είναι τόσο παράλογο όσο και η ιστορία που μου διηγήθηκε ο φίλος Δημήτρης:
Πήγε επίσκεψη στη θεία του και κάθισε στην κουζίνα να του φτιάξει καφέ η γριούλα και να τα πούνε. Πλατς, πλατς, η βρύση έσταζε του είχε σπάσει τα νεύρα.
-Θείααα (ήτανε και κουφή λιγάκι η θειά), σφίξε τη βρύση, γιατί στάζειιι!
-Επίτηδες παιδάκι μου δεν τη σφίγγω, γιατί άμα τη σφίγγω θα χαλάσει και μετά θα στάζει!
Κόκαλο ο Δημήτρης από την απάντηση της θείας.
Σας χρεοκοπούμε για να αποφύγουμε τη χρεοκοπία!
Ουδείς άνθρωπος με στοιχειώδη αυτοσεβασμό (που δεν έχει κάνει λοβοτομή ή δεν τελεί υπό ψυχιατρική παρακολούθηση), δε θα ‘πρεπε να χάψει αυτό το ηλίθιο δίλημμα.

Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

Φόρος αίματος

Φόροι, φόροι, φόροι. Κι άλλοι φόροι. Κεφαλικός φόρος, αύξηση της φορολογίας στα εισοδήματα, μείωση των φοροαπαλλαγών, λιγότερη επιστροφή φόρου, αύξηση του ΦΠΑ στη γκαζόζα, στο σουβλάκι και την πίτσα. Κι άλλη αύξηση στο πετρέλαιο θέρμανσης, στα τέλη κυκλοφορίας, στα σπίτια, στον αέρα που αναπνέουμε.
Το κράτος έχει απλώσει τις δαγκάνες του στις τσέπες μας, στο σπιτικό μας και πλιατσικολογεί. Με μόνο προφανή στόχο την οικονομική εξόντωση των Ελλήνων. Ώρες ώρες μοιάζει με εφιάλτη. Ξυπνώ και βρίσκομαι στην Τουρκοκρατία.
Περιμένω από στιγμή σε στιγμή τον φοροεισπράκτορα να 'ρθει να μαζέψει τα γρόσια, το δεκατιστή να μαζέψει το μερίδιο της σοδειάς, το στάρι και τις προβατίνες που αναλογούν στο Σουλτάνο, το φόρο καπνού για τα τζάκια που ανάβουν στο χωριό ή "τα μαλλιά της κεφαλής μου", γιατί είμαι άντρας και έχω μακριά μαλλιά.
Το φόρο "Αβέ Αξεσή" για την  διαδκέδαση του σουλτάνου και το φόρο οδοντογλυφίδας για να καθαρίζουν οι αγάδες τα δόντια τους.
Τρέμω μη ζητήσουν και "φόρο αίματος" , την "αποδεκάτωση παίδων" και πρέπει να αποχαιρετίσω το παιδί ή μήπως να το κρύψω; Να το ντύσω κορίτσι καλύτερα μπας και το γλυτώσω; Θα το αναγνωρίσω άραγε όταν το ξαναδώ σε καμιά δεκαριά χρόνια γενίτσαρο;
Πρέπει να ζω έναν εφιάλτη.
Ξαναγύρισαν οι Οθωμανοί!
Με τη μόνη διαφορά ότι η απόδοση των φόρων δε γίνεται στο Σουλτάνο, αλλά στους ξένους τραπεζίτες- δανειστές μας. Οι φοροεισπράκτορες που έχουν αναλάβει αυτό το άχαρο έργο ίδιοι είναι. Διορισμένοι από την ξένη Διοίκηση. Εκτελούν εντολές. Δεν επιτρέπεται να δείξουν κανένα έλεος. Τη δουλειά τους κάνουν.
Η Ιστορία μας χλευάζει, μας βγάζει τη γλώσσα.
Ο Βενιζέλος αποδεικνύεται Τούρκογλου...

Κάπου στο βάθος ακούγεται μια παιδική φωνή να τραγουδά χαμηλόφωνα: «ακόμα τούτη η άνοιξη, τούτο το καλοκαίρι, ραγιάδες, ραγιάδες...», καθώς το σώμα του Ρήγα επιπλέει στο Δούναβη.

SPIEGEL: Θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες προς τους Έλληνες που δεν ζήτησαν πολεμικές αποζημιώσεις


Από: Citypress-gr 

Γερμανία, ο μεγαλύτερος αμαρτωλός χρεών του 20ου αιώνα

Deutscland ist der größte Schuldensünder des 20. Jahrhunderts»)

Συνέντευξη του Albrecht Ritsch , Wirtschaftshistoriker ( καθηγητή Ιστορίας της Οικονομίας) στο Spiegel.
Spiegel: Κυριε Ritschl η Γερμανία συζητάει αυτό τον καιρό για περαιτέρω οικονομική βοήθεια για την Ελλάδα σαν υπεράνω όλων ηθικολόγος. Η κυβέρνηση ενεργεί με ακαμψία σύμφωνα με τη ρήση : ¨λεφτά θα πάρετε μόνο αν κάνετε αυτό που σας λέμε¨. Είναι δίκαιη αυτή η συμπεριφορά
Ritschl: Οχι, είναι απολύτως αδικαιολόγητη....
Spiegel Μάλλον δεν το βλέπουν έτσι οι περισσότεροι Γερμανοί.
Ritschl Μπορεί, αλλά η Γερμανία έζησε τις μεγαλύτερες χρεοκοπίες της νεότερης ιστορίας. Την σημερινή οικονομική ανεξαρτησία της και τη θέση της ως Διδασκάλου της Ευρώπης την χρωστάει στις ΗΠΑ, οι οποίες μετά τον 1ο αλλά και τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο παραιτήθηκαν από το δικαίωμα τους για τεράστια χρηματικά ποσά. Αυτό δεν το θυμάται όμως κανείς.
Spiegel Τι ακριβώς συνέβη τότε;
Ritschl Η δημοκρατία της Βαϊμάρης κατόρθωσε να επιζήσει από το 1924 μέχρι 1929 αποκλειστικά με δανεικά, τα δε χρήματα για τις αποζημιώσεις του 1. Παγκοσμιου πολέμου δανείστηκε από τις ΗΠΑ. Αυτη η ¨δανειακή Πυραμίδα¨ κατέρρευσε με την κρίση του 1931. Τα χρήματα των δανείων των ΗΠΑ είχαν εξαφανιστεί, η ζημιά για τις ΗΠΑ τεράστια, οι συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία καταστροφικές.
Spiegel Το ίδιο και μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο;
Ritschl Η Αμερική τότε φρόντισε να μην θέσει κανείς από τους συμμάχους αξιώσεις για αποζημίωση. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις, ματαιώθηκαν όλες οι αξιώσεις μέχρι μια μελλοντική επανένωση των Γερμανιών (ανατολικής και δυτικής). Αυτό ήταν πολύ ζωτικό για την Γερμανία, ήταν στην ουσία η οικονομική βάση του γερμανικού μεταπολεμικού θαύματος. Αλλά παράλληλα, τα θύματα της γερμανικής κατοχής ήταν αναγκασμένα να αποποιηθούν τα δικαιώματα τους για αποζημίωση, μεταξύ αυτών και οι Έλληνες.
Spiegel Στη σημερινή κρίση παίρνει η Ελλάδα από Ευρώπη και ΔΝΤ 110 δις και συζητιέται ένα πρόσθετο πακέτο, που θα είναι εξ ίσου μεγάλο. Πρόκειται δηλαδή για πολλά χρήματα. Πόσο μεγάλες ήταν οι γερμανικές χρεοκοπίες;
Ritschl Αναλογικά με την οικονομικη επιφανεια που είχαν οι ΗΠΑ κατά την εποχή εκείνη, τα γερμανικά χρέη της δεκαετίας του 30 ισοδυναμούν με το κόστος της κρίσης του 2008. Συγκριτικά, λοιπόν, τα χρέη της Ελλάδας είναι μηδαμινά.
Spiegel Αν υποθέταμε ότι υπήρχε μια παγκόσμια λίστα για βασιλιάδες της χρεοκοπίας, ποιά θα ήταν η θέση της Γερμανίας;
Ritschl Αυτοκρατορική. Σε σχέση με την οικονομική επιφάνεια της χώρας, η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός του 20ου αιώνα και πιθανόν της νεότερης οικονομικής ιστορίας.
Spiegel Ούτε η Ελλάδα δεν μπορεί να μας ανταγωνιστεί;
Ritschl Όχι, η Ελλάδα παίζει ένα δευτερεύοντα ρόλο. Υπάρχει, βέβαια, το πρόβλημα του κινδύνου της μετάδοσης της κρίσης στις γνωστές ευρωπαϊκές χώρες.
Spiegel Η ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γερμανίας θεωρείται ως ενσάρκωση της σταθερότητας. Πόσες φορές έχει χρεοκοπήσει η Γερμανία;
Ritschl Εξαρτάται πως το υπολογίζει κανείς. Τον τελευταίο αιώνα τουλάχιστο τρεις φορές. Μετά την τελευταία στάση πληρωμών στη δεκαετία του 30, ανακουφίστηκε η Γερμάνια από τις ΗΠΑ με μια μείωση χρεών, η αλλιώς ένα „Haircut“, που ισοδυναμεί με ένα μεγαλόπρεπο Afro-Look που μετατρέπεται σε φαλάκρα. Από τότε κρατάει η χώρα την οικονομική λάμψη της, ενώ οι υπόλοιποι ευρωπαίοι δούλευαν σαν τα σκυλιά για να ορθοποδήσουν από τις καταστροφές του πολέμου και τη γερμανική κατοχή. Κι ακόμη το 1990 είχαμε επίσης μια στάση πληρωμών.
Spiegel Πως είπατε;
Ritschl Βεβαίως! Ο τότε καγκελάριος Kohl αρνήθηκε να υλοποιήσει τη Συμφωνία του Λονδίνου, του 1953. Η συμφωνία έλεγε ότι οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις στην περίπτωση της επανένωσης των Γερμανίων θα πρέπει να τεθούν υπό επαναδιαπραγμάτευση. Η Γερμάνια όμως δεν πλήρωσε αποζημιώσεις μετά το 1990 (εκτός πολύ λίγων) ούτε τα αναγκαστικά δανεια, ούτε τα έξοδα κατοχής. Η Ελλάδα είναι ένα από τα κράτη, που δεν πήραν δεκάρα.
Spiegel Σε αντίθεση με το 1953, συζητείται επί του παρόντος η διάσωση της Ελλάδας, λιγότερο μέσω μιας μείωσης των χρεών και περισσότερο μέσω μιας παράτασης του χρόνου πληρωμής των κρατικών ομολόγων, δηλαδή μιας ήπιας αναπροσαρμογής των χρεών. Μπορούμε εδώ να μιλάμε για επαπειλούμενη χρεοκοπία;
Ritschl Οπωσδήποτε. Ακόμη κι αν ενα κράτος δεν είναι εκατό τα εκατό ανίκανο να ικανοποιήσει τους πιστωτές του, μπορεί να είναι υπό χρεοκοπία. Ακριβώς όπως στην περίπτωση της Γερμανίας τη δεκαετία του 50, ειναι ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα θα μπορέσει μόνη της να πληρώσει τα χρέη. Και όποιος δεν το μπορεί είναι εξ ορισμού χρεοκοπημένος. Τώρα θα έπρεπε να καθοριστεί, ποια χρηματικά ποσά είναι έτοιμοι οι πιστωτές να θυσιάσουν. Δηλαδή θα πρέπει να βρούμε ποιός θα πληρώσει το μάρμαρο.
Spiegel Το κράτος που πληρώνει τα περισσότερα είναι η Γερμανία.
Ritschl Μάλλον κάπως έτσι θα πρέπει να γίνει. Αλλά ήμασταν στο παρελθόν πολύ ανέμελοι. Η βιομηχανική μας παραγωγή κέρδισε πολλά από τις υπέρογκες εξαγωγές. Οι αντιελληνικές θέσεις που προβάλλονται από τα ΜΜΕ εδώ είναι πολύ επικίνδυνες. Μην ξεχνάτε ότι ζούμε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: Το οικονομικό μας θαύμα έγινε δυνατό αποκλειστικά και μόνο επειδή δεν αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε αποζημιώσεις.
Spiegel Η Γερμανία δηλαδή θα έπρεπε να είναι πιο συγκρατημένη;
Ritschl Η Γερμανία στον 20ο αιώνα άρχισε δυο πολέμους, τον δεύτερο δε τον διεξήγαγε ως πόλεμο αφανισμού και εξολόθρευσης και στη συνέχεια οι εχθροί της αποποιήθηκαν το δικαίωμα τους εν μέρει η και καθολικά για αποζημιώσεις. Το ότι η Γερμανία πραγματοποίησε το θαύμα της πάνω στις πλάτες άλλων ευρωπαίων δεν το έχουν ξεχάσει οι Έλληνες.
Spiegel Τι εννοείτε;
Ritschl Οι Έλληνες ξέρουν τα εχθρικά άρθρα και γνώμες στα γερμανικά ΜΜΕ πολύ καλά. Αν η διάθεση των Ελλήνων γίνει πολύ πιο επιθετική, μπορεί να αναβιώσουν οι παλιές διεκδικήσεις, αρχίζοντας από την Ελλάδα, και αν η Γερμανία ποτέ αναγκαστεί να πληρώσει, θα μας «πάρουν ακόμη και τα σώβρακα». Θα έπρεπε αντίθετα να είμαστε ευγνώμονες, να εξυγιάνουμε την Ελλάδα με τα λεφτά μας. Αν εμείς εδώ παίξουμε το παιγνίδι των ΜΜΕ, παριστάνοντας τον χοντρό Εμίλ, που καπνίζει το πούρο του και αρνείται να πληρώσει, κάποτε κάποιοι θα μας στείλουν τους παλιούς λογαριασμούς.
Spiegel Τουλάχιστον στο τέλος μερικές ηπιότερες σκέψεις: Αν μπορούσαμε να μάθουμε κάτι από τις εξελίξεις, ποια λύση θα ήταν η καλύτερη για την Ελλάδα και τη Γερμανία;
Ritschl Οι χρεοκοπίες της Γερμανίας τα περασμένα χρόνια το δείχνουν: Το λογικότερο είναι τώρα να συμφωνηθεί μια μείωση του χρέους. Όποιος δάνεισε λεφτά στην Ελλάδα, πρέπει να χάσει ένα μεγάλο μέρος τους. Αυτό θα ήταν καταστροφικό για τις τράπεζες, γι’ αυτό θα ήταν αναγκαίο ένα πρόγραμμα βοήθειας. Μπορεί αυτή η λύση να είναι ακριβή για τη Γερμανία, αλλά έτσι κι αλλιώς θα πρέπει να πληρώσουμε. Κι έτσι θα είχε και η Ελλάδα μια ευκαιρία για μια νέα αρχή.

Albrecht Ritsch , Wirtschaftshistoriker ( καθηγητής “Ιστορίας της Οικονομίας”)
SPIEGEL
Μετάφραση: Πάρις Μπαρμπάτσαλος. 
Αντίβαρο

Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

Τούτη η γη τους είναι ξένη. Αυτοί δεν αγάπησαν τη μυρωδιά της ρίγανης, μόνο τη μυρωδιά των χρημάτων αγάπησαν.


Δεν πωλείται, δεν υποθηκεύεται
ένα κείμενο για την Ελλάδα από τη Δέσποινα Μουζουράκη
Με τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ ρομαντική¸ γραφική, αναρχοκουμούνι, ακροδεξιά, και δεν μπορώ να σκεφτώ τι άλλο, και παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα στις πλατείες, στη βουλή αλλά και όσα άλλα συμβαίνουνε γύρω μου και κυρίως αφουγκραζόμενη όσα λέγονται, πιάνω να γράψω αυτό το κείμενο.

Πρώτα λοιπόν να εξηγήσω πως το μόνο που πραγματικά είμαι ή αν θέλετε το πρώτο και κυριότερο, είμαι μάνα. Βλέπω τον κόσμο μονάχα με αυτά τα μάτια και με καμιά άλλη ιδιότητα. Απορώ για όσα απορεί το παιδί μου, ζητώ όσα ζητά, ονειρεύομαι όσα ονειρεύεται κι ελπίζω ότι ελπίζει. Το όνειρο και η ελπίδα σήμερα βέβαια μου πέφτουνε βαριά αλλά δεν έχω το δικαίωμα να παραιτηθώ από αυτά γιατί είμαι μάνα.
Ψαχουλεύω την ψυχή μου για να μπορώ να συνεχίσω και μοιράζομαι μαζί σας όσα είναι δυνατόν να μεταφερθούνε στην οθόνη του υπολογιστή.
Όταν ήμουνα στην ηλικία του γιου μου αγάπησα τη Φολέγανδρο. Στο μάθημα της Γεωγραφίας ο δάσκαλος μας μίλησε για ένα νησί δίχως αυτοκίνητα, ήθελα να πάω να το γνωρίσω από κοντά. Επίσης αγάπησα τις Πρέσπες, δυο λίμνες στην πινέζα του χάρτη, να δω τα συνορα τριών χωρών, αγάπησα τη Σαντορίνη με το φοβερό ηφαίστειο, το φανταζόμουν να καπνίζει και να ξερνά λάβα, αγάπησα τα φυστικόδεντρα στη Θεσσαλία, τα αθέριστα στάχυα, ήθελα να γνωρίσω ένα χρυσαφένιο κάμπο, αγάπησα τα έλατα, δεν είχα δει ποτέ ένα τέτοιο δέντρο, αγάπησα τον Άχέροντα, έφτιαζα εικόνες με νεκρούς που πάνε στον Άδη, αγάπησα τους Δελφούς, πώς να είναι άραγε ο ομφαλός της γης αναρωτιόμουν. 
Μέχρι να τελειώσει το βιβλίο της Γεωγραφίας της Ε΄ Δημοτικού έκανα ταξίδια με το μυαλό μου και τότε μόνο κατάλαβα πως Ελλάδα δεν είναι μόνο το χωριό μου.
Επίσης η μαμά μου έλεγε πως Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα, κι αυτό γιατί όταν με έβαζε να καθαρίσω το σπίτι, εγώ καθάριζα τη σαλοτραπεζαρία κι όλα ήταν εντάξει.
Επειδή όμως από τότε που θυμάμαι ζούσα σε μια οικονομική κρίση, ούτε οι γονείς μου αλλά ούτε και οι γονείς των άλλων παιδιών είχαν τη δυνατότητα να μας πάνε ταξίδια και να γνωρίσουμε  τους τόπους που μάθαμε στη Γεωγραφία.
Το πρώτο μας ταξίδι ήτανε στην Γ΄ Λυκείου. Από τον Πειραιά πήγαμε Κόρινθο, Ρίο, Αντίρρηο με το καραβάκι κι ανεβήκαμε Ηγουμενίτσα. Πρώτος σταθμός η Αμφιλοχία, μια πόλη χτισμένη αμφιθεατρικά καθρεπτίζονταν στα νερά του Αμβρακικού, μου ερχόταν στο μυαλό ο στίχος  «…πού καταντήσαμε λοχία..»
Ύστερα η Πάργα, ένας ονειρεμένος τόπος, θυμάμαι ένα νησάκι στον μικρό κόλπο, πρασινωπά νερά από τα δέντρα κι ένα περίπτερο στην πλατεία με σκεπή πέτρινη. Βραδάκι φτάσαμε Ηγουμενίτσα κι από εκεί με το καραβάκι Κέρκυρα. Μέχρι τότε ο ομορφότερος τόπος για μένα ήτανε τα Χανιά, τα είχαν όλα, θάλασσα, βουνό, κάμπο, ελιές, πορτοκαλιές, αλλά και στην Κέρκυρα υπήρχαν ελιές, κάποιος με ξεγέλασε λοιπόν. Περνούσαμε μέσα από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα για να πάμε από τον ένα δρόμο στον άλλο, είδαμε το άγαλμα του Αχιλλέα με την τραυματισμένη φτέρνα, βγάλαμε φωτογραφίες στο Κανόνι, είδαμε το Ποντικονήσι, αχ αξέχαστη Βλαχοπούλου, είδα ότι είχα δει στις ταινίες της.
Σε τρεις  ημέρες επιστροφή στην Ηγουμενίτσα κι από εκεί Γιάννενα, Μέτσοβο, Καλαμπάκα, Μετέωρα, Βόλος, Πήλιο. Από το Βόλο φύγαμε καρφί για Πειραιά ένα πρωί που έβρεχε καταρρακτωδώς.  Τον Πηνειό βρε παιδιά, έλεγα δεν τον ευχαριστήθηκα, τι θάρρουνα θα πείτε πως ήτανε μπουκαλάκι με νερό για να το πιω;
Της Λαρίσης το ποτάμι που το λένε Πηνειό…δεν χορεύαμε στο λεωφορείο.
Ούτε στα Τέμπη κατεβήκαμε, βροχή σας λέω με το τουλούμι. Μας έδειξαν την λίμνη Υλίκη απ’ όπου  παίρνει νερό η Αθήνα κι από εκεί ντουγρού στον Πειραιά.
Αυτή ήταν η αρχή των ταξιδιών μου κι από τότε ψάχνω πάντα μια ευκαιρία για ένα ταξίδι. Στην πραγματικότητα είναι περιηγήσεις σε μια χώρα που ονειρεύτηκα από την Ε΄ Δημοτικού. Να τη γευτώ, να τη χωρέσω μέσα μου αν γίνεται, να την κρατήσω ασφαλή στην καρδιά μου, μια που από εκεί κανείς δεν μπορεί να μου την πάρει. Και τι φταίει άραγε αυτή αν είναι ζηλευτής ομορφιάς και πάντα κάποιος την λιμπίζεται; και τι φταίει αυτή αν είναι μια ζεστή αγκαλιά που πολλοί θέλουνε να τη γευτούν; και τι φταίει αυτή αν  στην ιστορία της κατά καιρούς βρέθηκαν ανάξιοι ηγέτες να την διαφεντέψουν.
Χιλιάρικο το χιλιάρικο, από τότε που ήμουνα φοιτήτρια, μάζευα ένα πενιχρό κομπόδεμα για να μπορώ να την ανταμώνω και να γεύομαι τις ομορφιές της. Παπούτσια και ρούχα αγόραζα μόνο στις εκπτώσεις κάθε δύο χρόνια και οι έξοδοι σε ταβέρνες και νυχτερινά μαγαζιά λιγοστές.
Έτσι κατάφερα να γνωρίσω τη Φολέγανδρο κι έφαγα το ωραιότερο λαδοτύρι στο πανηγύρι του Αγίου Παντελεήμονα στην Άνω Χώρα, επίσης άνυδρα φασολάκια και κατσικίσιο τυρί. Γνώρισα και τη Σίφνο στον Αρτεμώνα στο Σταυρί στα Ξάμπελα στο Κάστρο, τη Σέριφο, την Πάρο, στην Αντίπαρο πέταξα τα σχοινένια μου παπούτσια, τα είχα καταστρέψει στο σπήλαιο. Γύρισα την Ερμούπολη σε μια βραδιά, 1-6 τα ξημερώματα, περιμένοντας το καράβι για Πάρο.
Στην Αγιάσο της Μυτηλήνης στραμπούλιξα το πόδι μου στα πέτρινα δρομάκια κι έφαγα γλυκό καρυδάκι για να γιατρευτώ. Στη Ρόδο ένα Φλεβάρη αντάμωσα την άνοιξη ψάχνοντας ένα θαύμα.
Κολύμπησα στη Ζάκυνθο στην παραλία με τις χελώνες, ανέβηκα στο λόφο του Στρέφη με τα πόδια κι αν δεν ήμουν από τα Χανιά θα ήθελα να ζούσα εκεί.
Και στο Ναύπλιο θα ήθελα να ζούσα, την αγάπησα αυτή την μικρή πόλη κι ας μ’ έπιασε ψιλοβρόχι τον Ιούνη. Ντράπηκα μπροστά στο μπουντρούμι που φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη, κι ακόμα περισσότερο μπροστά στην εκκλησιά που σκότωσαν τον Καποδίστρια.
Αγάπησα πολλές φορές, ντράπηκα και στεναχωρήθηκα άλλες τόσες, όμως δεν πρόδωσα ποτέ και συνέχισα τα ταξίδια μου στην Ελλάδα. Πάντα σε οικονομική κρίση, πάντα να πληρώνω περισσότερα απ’ ότι αυτός που πήγαινε Ρώμη, Λονδίνο, Παρίσι κλπ. αλλά κι από αυτόν που ερχόταν από το εξωτερικό για να γνωρίσει την Ελλάδα. Το νερό ακριβότερο, ο καφές ακριβότερος, τα εισιτήρια ακριβότερα,  τα δωμάτια στα καταλύματα ακριβότερα. Κατάπινα την πίκρα που με λέγανε κορόιδο και συνέχιζα.
Επίδαυρο, Μονεμβασιά μια νύχτα με πανσέληνο, Μιστρά, Πύλο(το μουσείο ήτανε κλειστό), Γύθειο, Αρεόπολη, αγόρασα ντόπιο μέλι, προζυμένιο ψωμί και δυο ζευγάρια σχοινένια παπούτσια. Το Λιμένι έγινε το λιμάνι μου, το ορμητήριο μου για να γνωρίσω τη Μάνη. Κολύμπι από τα βράχια στη βαθιά καταγάλανη θάλασσα του Ιονίου ώσπου να πνιγεί αργά ο ήλιος του Ιούνη μακριά στην Ιταλία. Με τη δύση μύριζε η γης από τους θάμνους στο πέτρινο χώμα. Πέτρα, βράχια και θάλασσα, έμαθα να ταιριάζω στα ρούχα μου το γαλανό με το καφέ, για τη μυρωδιά της γης δεν βρήκα χρώμα αλλά ούτε την αντάμωσα αλλού.
Τώρα που τα ξανασκέφτομαι πρέπει να ομολογήσω πως ο Ιούνιος είναι ο καλύτερος μήνας για καλοκαιρινές περιηγήσεις, μεγαλύτερες οι μέρες, ήπια η ζέστη, λιγότερος κόσμος και πολύ φθηνότερα από τον Αύγουστο. Για να πω την αλήθεια αυτό το τελευταίο ήταν το σημαντικότερο.
Και μια ακόμη αλήθεια είναι πως η Πελοπόννησος είναι η αγαπημένη μου. Ορεινή Αρκαδία τον Οκτώβρη, Δημητσάνα περιήγηση με τα πόδια, φασολάδα με λαχανοσαλάτα στο μαγέρικο το μεσημέρι και το βράδυ τον ύπνο σου συντροφεύει ο ήχος των νερών του Λούσιου ποταμού.  Το κρυφό σχολειό ήταν όντως κρυφό, αφού μέχρι να το βρω κοπάνισα τα ποδάρια μου, επισκέφτηκα δυο μοναστήρια κι έφαγα γλυκό του κουταλιού στη Μονή Αιμυαλών.
Μπροστά στο ναό του Επικούρειου Απόλλωνα στη Φιγαλία του νομού Ηλείας, ξεχνάς τα ελατοδάση της Βυτίνας που σε μάγεψαν, τη Στεμνίτσα, την Καρίταινα την Ανδρίτσαινα, και φυσικά δεν περιμένεις αυτό που θα συναντήσεις φτάνοντας στη λίμνη του Καϊάφα. Από τη μια πλευρά η λίμνη κι από την άλλη η αμμουδερή παραλία με τα πεύκα να πνίγονται στη θάλασσα.
Χιλιόμετρα γαλανό νερό δεν κατάφερε να σβήσει τη φωτιά που κατάκαψε τα δάση που συνάντησες κι έφτασε ως την Αρχαία Ολυμπία για να μετατρέψει τις αναμνήσεις σου σε εφιάλτες και να αποδείξει για μια ακόμα φορά την απρονοησία και την ανικανότητα της εκάστοτε κυβέρνησης.
Άλλωστε κανένας δεν κατάφερε να σε κάνει να τον θυμάσαι για το έργο του, γιατί να απορείς; κανείς δεν σε έπεισε πως αγάπησε την πατρίδα του όσο το κατάφερε ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος αναφέροντας, σε κάθε ευκαιρία, το χωριό του το Διακοφτό.
Από το Διακοφτό το τρενάκι σε πάει στα Καλάβρυτα περνώντας μέσα από την πνιγμένη στο πράσινο Ζαχλορού, είχα την αίσθηση πως ζούσα σε παραμύθι ώσπου βρέθηκα μπροστά στους τάφους των νεκρών.
Πάλι οι αναμνήσεις σου προκαλούνε οργή σκύβοντας να αποτίσεις φόρο τιμής στους νεκρούς. Ποτέ πια φασισμός, ποτέ πια πόλεμοι, αναλογίζεσαι τη θηριωδία, την οδύνη, το σπαραγμό και αγανακτείς και θέλεις να φωνάξεις και ποιος θα σε ακούσει. Πάλι αισθάνεσαι πως ζεις ένα πόλεμο, αλλά τούτη τη φορά οι εχθροί είναι αυτοί που νόμιζες δικοί σου, τα όπλα τους τα βγάζουν ένα ένα από τα συρτάρια πριν προλάβεις να τους αναγνωρίσεις για εχθρούς. Εκείνοι τεμαχίζουνε αλύπητα τα καλοκαίρια σου και σε αποκλείουν από τη ζωή ενώ εσύ προσμένεις την άνοιξη.
Ακόμα κι αν θα έρχονταν μια χιονισμένη άνοιξη όπως αυτή που ανακάλυψα επιτέλους τον ομφαλό της γης στους Δελφούς και η Πυθία στο μαντείο μου μάντεψε δύσκολους καιρούς, θα ήταν προτιμότερη.
Ήτανε μια άνοιξη χιονισμένη που αποκλείστηκα πολλές φορές ταξιδεύοντας στα ορεινά της Ελλάδας.
Αγάπησα την ορεινή Ναυπακτία, το χιονισμένο Παρνασσό, στη Φραγκίσκα ήπια νερό από την πηγή, στη Γρανίτσα βρήκα ένα ξενοδοχείο με ζωγραφισμένους τοίχους σπιτική τυρόπιτα για το δρόμο της επιστροφής και ρίγανη δώρο για να τους θυμάμαι.
Πέρασα το γιοφύρι της Άρτας, πήγα και ξαναπήγα στα χωριά κοντά στο Καρπενήσι, Μεγάλο και Μικρό Χωριό, Κορισχάδες,  Προυσσό, ώσπου έκανα τάμα στην Παναγιά την Προυσιώτισσα να ξαναπάω.
Έφτασα ως τα Ζαγοροχώρια κι αφού βρήκα την κοίτη του ποταμού Βοϊδομάτη, προσπέρασα μια αγελάδα που μου έκλεινε το δρόμο, γεύτηκα νόστιμες πίτες στην Αρίστη. Στις Πρέσπες δεν βρήκα τα σύνορα των τριών χωρών, αλλά συνάντησα το Βασίλη  στο κοντινό χωριό Ανταρκτικό που έβαλε αλυσίδες στο αυτοκίνητο για να φτάσω ως τη Φλώρινα.
Είδα λίμνες χιονισμένες, φουσκωμένους ποταμούς, κομμένα ξύλα από ξυλοκόπους στις άκρες των αγροτικών δρόμων, σπήλαια, γιοφύρια, τείχη, πεζούλες, κάστρα, εκκλησιές χιλιόχρονων θεών, θέατρα και μουσεία
Είδα χωριά ρημαγμένα,, θύματα της αστικοποίησης, χωριά σιωπηλά να προσμένουν ένα καλοκαίρι, τόπους αγριεμένους από τη μοναξιά τους. Επίσης είδα τον πλούτο, την αλαζονεία, την φτώχια, την ανεργία και την προσπάθεια των ανθρώπων. Ανθρώπους ηλιοφαγωμένους , Έλληνες και μετανάστες, να πασχίζουνε για το καλύτερο αύριο των ίδιων και των παιδιών τους.
Στις αποσκευές του γυρισμού κουβαλούσα κρασιά από τον κάθε τόπο, τσίπουρο, χυλοπίτες, τραχανά, τυριά και γλυκά του κουταλιού. Επιπλέον κουβαλούσα τις ντοπιολαλιές, τις μαγειρικές, τις μουσικές, τα τραγούδια, τις σκέψεις και τα όνειρα των ανθρώπων.
Ένας καφές στο καφενείο με τους ντόπιους ήταν αρκετός για προμηθευτώ όλα αυτά,  κι ένα ματσάκι ρίγανη μια που φυτρώνει παντού στην Ελλάδα, μόνο που σε κάθε τόπο μυρίζει διαφορετικά.
Αυτή την πατρίδα  καταλαβαίνω γιατί τη λιμπίζονται η Τρόικα και το ΔΝΤ, δεν καταλαβαίνω όμως ποιος τρελός Έλληνας θα υπέγραφε να πουληθεί ή να υποθηκευτεί.
Ποιος άνθρωπος που έχει σκάψει έστω και μια φορά το χώμα της, που φύτεψε ένα κηπάκι κι είδε να καρπίζει για να ταΐσει τα παιδιά του, που μάζεψε ένα κλωναράκι ρίγανη, θα έβαζε υπογραφή για να πουληθεί.
Αυτοί που δεν ένιωσαν τον πόνο της γης  πώς θαρρούνε πως έχουνε το δικαίωμα να στερήσουνε από τα παιδιά μας τα όνειρα τους;

ΥΓ. Ας με συγχωρήσουν οι φίλοι από τη Θράκη που δεν αναφέρω τον τόπο τους, αλλά δεν έχω πάει ποτέ και ονειρευόμουν ότι θα ήταν το επόμενο μεγάλο μου ταξίδι. Δυστυχώς όμως δεν νομίζω ότι θα τα καταφέρω με τις υπάρχουσες οικονομικές συνθήκες, αλλά ούτε η Εργατική Εστία μου παρέχει εισιτήρια κοινωνικού τουρισμού γιατί σαν άτομο Αμεα έχω οικογενειακό εισόδημα πάνω από 17.000 ευρώ.

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Χρόνια Πολλά


Χρόνια πολλά,
όπου κι αν βρίσκεσαι
συντροφιά με τις σκέψεις σου, ένα μπουκάλι κρασί ή τ’ αστέρια.....
Βγες έξω κι εμπιστεύσου τα κύματα που σκάνε στην ακρογιαλιά.
Θα σου φέρουν μυστικά απ’ την απέραντη θάλασσα
θα σου πουν που βρίσκεται ο πιο μεγάλος σαργός  για να τον ψαρέψεις ή
που κολυμπάνε οι γοργόνες στο φεγγαρόφωτο για να τις χαζέψεις κρυφά...
Χρόνια πολλά
με αμέτρητα χρώματα στη ζωή σου
και κόκκινο, πολύ κόκκινο
αυτό που αγαπάς τελευταία και ονειρεύεσαι να ολοκληρώσεις
με πολλές γραμμές καμπύλες, οξείες  ή ευθείες, αφηρημένες παιχνιδιάρικες 
ή επιθετικές και δυνατές
από αυτές που με τόση αγάπη και επιτυχία σχεδιάζεις.
Χρόνια πολλά,
Βγες έξω και παρατήρησε τ’ αστέρια
εκεί ψηλά θα δεις τα’ αγαπημένα σου πρόσωπα, να σου χαμογελούν
ίσως σου ρίξουν αστερόσκονη για καλή τύχη
κι αν η νύχτα είναι πολύ σκοτεινή και δεν έχει ούτ’ ένα αστέρι
θα σου στείλω μικρές πυγολαμπίδες να σου δείξουν το δρόμο.
Κοίτα τ’ αγαπημένο σου ποτάμι που κολυμπούσες παιδί
τα νερά φεύγουν, πάνε να συναντήσουν τη μεγάλη θάλασσα,
δεν έχει νόημα να τα κυνηγάς να τα γυρίσεις πίσω...
Άλλα νερά, καινούργια έρχονται με ορμή.
Δεν έχει σημασία ο αναστοχασμός για κάτι που πέρασε οριστικά και αμετάκλητα
εκτός κι αν φέρνει τη γαλήνη...
Κι αυτός ο επιπλέον χρόνος να είναι γεμάτος με καινούργιες εμπειρίες
και αισθήματα, με αναμνήσεις  και γνώσεις και απογοητεύσεις 
και μικρές χαρές και προδοσίες
και πίστη και πείσμα με πολλούς φίλους και λιγότερους εχθρούς.
Χρόνια πολλά!

Μια μικρή ξανθιά νεράιδα

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Θα’ ρθω μια μέρα, γυμνός απ’ αγάπη και μίσος...


Σαν σήμερα 23 Ιουνίου του 2005 πεθαίνει ο Μανώλης Αναγνωστάκης, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Ήταν 80 ετών.
 Η ποίησή του, σημάδεψε τη ζωή μου.

 «Θα’ ρθω μια μέρα, γυμνός απ’ αγάπη και μίσος.
Αλύγιστος κι αδυσώπητος, μ’ οδηγό τη σιωπή μου και σύντροφο.
Φίλε: αν νομίζεις πως δεν ήρθα πάλι αργά, δείξε μου κάποιο δρόμο.
Εσύ που ξέρεις τουλάχιστον, πως γυρεύω ένα τίποτα για να πιστέψω πολύ και να πεθάνω»
.

«Ο κόσμος ψάχνει σ’  όλη του τη ζωή να βρει τουλάχιστο
τον έρωτα, μα δεν βρίσκει τίποτα.
Σκέφτομαι συχνά πως η ζωή μας είναι τόσο μικρή
που δεν αξίζει καν να την αρχίσει κανείς».

Στη μάχη για τη σωτηρία της πατρίδας

Εμπρός παιδιά των Ελλήνων, να τσακίσουμε τον εχθρό!
Ας αφήσουμε στην άκρη τις διαφωνίες και τις μικρότητες
και ας αγωνιστούμε μέχρις εσχάτων!
Σ' αυτά τα έδρανα θα κριθεί το μέλλον της Ελλάδας και η σωτηρία της πατρίδας!

Η φωτο είναι από τη Σίβυλλα

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Πότε γεννήθηκε ή πότε πέθανε;


Αποφασίστε επιτέλους πότε γεννήθηκε η Δημοκρατία, το ‘74 ή το ’81;
Θέλω να πάρω τα σωστά κεράκια.

Δεν ξέρω πότε γεννήθηκε, αλλά έχω την εντύπωση πως από πέρυσι έχει αποδημήσει εις Κύριον.
Ιδού η Δημοκρατία σας: