που μου ισχυροποίησε την άποψη, πως ο έρωτας δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ψευδαίσθηση.
Είναι μέρες που δε μπορείς να κοιμηθείς. Η νύχτα σου φαίνεται ατέλειωτη.. Στριφογυρίζεις και σκέφτεσαι. Την πορεία σου μέχρι εδώ. Τη ζωή που σε διάλεξε, δεν τη διάλεξες.
Και κείνα τα υπολείμματα ονείρων, που είχες από έφηβος.
«Δεν είναι τίποτα», σκέφτεσαι με επιείκεια. «Κρίση μέσης ηλικίας», την ονομάζουν οι ειδικοί. Είναι που πάτησες τα πενήντα. Κι ας μην το κατάλαβες πως έφτασες σ’ αυτό το καταραμένο νούμερο. Εσύ που έχεις ακόμα παιδική ψυχή και δακρύζεις ακούγοντας ένα τραγούδι, που κάτι σου θυμίζει.
Και πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεσαι κάτι τρελό: Πώς δεν είναι αργά να τ’ αλλάξεις όλα. Ν’ αφήσεις πίσω σου ό, τι σε πνίγει και ν’ ανοίξεις φτερά για κάτι καινούργιο. Κάτι καινούργιο και δροσερό που φάνηκε αναπάντεχα στη ζωή σου και σ’ έκανε ξανά να ονειρεύεσαι.
Για ένα σπίτι στην εξοχή με κήπο και πολλά λουλούδια . Και μια χαρούμενη, τρυφερή παρουσία δίπλα σου, στην ησυχία της εξοχής με το τραγούδι των πουλιών να σε ξυπνάει κάθε πρωί.
Δεν την αντέχεις άλλο αυτή την πόλη. Σε σκοτώνει η φασαρία κι αυτό το ανελέητο κυνήγι του κέρδους. Ποτέ δε σ’ άρεσε αυτή η ζωή....
Κοιτάζεις με τρόμο το ημερολόγιο στον τοίχο. Προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις πότε έφτασε αυτή η χρονολογία που γράφει επάνω. Την κοιτάζεις καλά- καλά. Ψιθυρίζεις το νούμερο. 2011. Εσύ που δε συνήθισες καλά καλά εκείνο το 2 μπροστά, τώρα στο τελείωμα βλέπεις ένα έντεκα. Χρειάζεσαι ένα ουίσκι.
Δεν αντέχεται ο αναστοχασμός χωρίς ουίσκι. Και το τασάκι πάει να γεμίσει.
Μέχρι τώρα άγνωστο πως, είχες την αίσθηση ότι ζούσες μία πρόβα, η κανονική παράσταση θα ‘ρχόταν αργότερα. Αργότερα όταν θα ‘παιζες επιτέλους το έργο σωστά. Κι έτσι μέσα στη νύχτα συνειδητοποιείς με τρόμο ότι η ζωή δεν είναι πρόβα. Αυτή είναι η κανονική παράσταση και πλησιάζει στο τέλος της. Δεν έχεις άλλη ευκαιρία να τη διορθώσεις, να παίξεις το έργο σου σωστά, όπως θα ήθελες.
Βάζεις και δεύτερο ουίσκι. Προσπαθείς να σκεφτείς κάτι αισιόδοξο. Τον τραπεζικό σου λογαριασμό για παράδειγμα ή τη δουλειά, που σ’ έκαναν επιτέλους διευθυντή, και το σπίτι που το ανακαίνισες. Το γιό σου που αποφάσισε επιτέλους τι θα σπουδάσει, τη γυναίκα σου που για λίγες μέρες δε σου μίλησε επικριτικά, ήταν ήρεμη και σχεδόν έδειχνε να σε ανέχεται.
Ο σκύλος τρίβεται στα πόδια σου. Δεν ξέρεις αν θέλεις να τον κλωτσήσεις ή να τον χαϊδέψεις.
Πνίγεσαι. Θέλεις να μιλήσεις σ’ ένα φίλο. Έχεις μέρες να μιλήσεις. Σχεδόν έχεις ξεχάσει πως γίνεται. Σκέφτεσαι πως πρέπει να κάνεις εκείνες τις ιατρικές εξετάσεις που όλο αναβάλλεις, γιατί φοβάσαι.
Βάζεις και τρίτο ουίσκι. Ανοίγεις το λάπτοπ σου.
Κάποιον φίλο θα βρεις κι απόψε. Ένα υποκατάστατο επαφής. Κάποιος θα ‘ναι on line.
Μόνο να βγει κι απόψε η νύχτα κι οι σκέψεις που σε στοιχειώνουν.
Αν είσαι τυχερός θα βρεις εκείνη την κοπέλα που τα μαλλιά της μυρίζουν γιασεμί. Και που σου θύμισε πως είναι να ‘σαι 18 χρονών.
Εκείνη την αίσθηση πως η ζωή είναι ακόμα μπροστά σου. Πως είσαι ικανός ακόμα να κάνεις όνειρα που μπορούν και να πραγματοποιηθούν.
Μικρά όνειρα κι ασήμαντα. Όπως αυτά που σου περιέγραφε κι εκείνη, με μια θλιμμένη τρυφερότητα.
Μόνο να είσαι τυχερός να τη βρεις.
Μόνο να περάσει κι απόψε αυτή η νύχτα. Αύριο με το φως, όλα θα μοιάζουν καλύτερα. Θα έχουν περάσει. Το ξέρεις. Θα ‘ναι μια ακόμα φορτωμένη μέρα στη δουλειά. Δε θα ‘χεις χρόνο για αναθεματισμένες σκέψεις.
Είσαι τυχερός! Είναι on line!
Πού το ‘βαλες εκείνο το τραγούδι του Aznavour;
Απόψε το πρόγραμμα περιλαμβάνει ταξίδι στο Παρίσι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου